"Na jesieni"

Coraz ciszej - Wrzesień! - Wrzesień!

Słońce rzuca blask z ukosa,

I dzień krótszy, chłodna rosa - 

Ha i jesień - polska jesień.

O! jesieni złota nasza!

Tyś jak darów Boża czasza,

Dziwnie mądra, pełna cześci

I kojącej pełna treści...

Złote słońce i ścierń złota - 

Nigdzie głosu - nikt nie śpiewa:

A po duszy się rozlewa

jakiś smętek czy tęsknota.

Odleciały już bociany,

wiejskiej strzechy gospodarze;

Już i żuraw rzuca straże,

W klucz powietrzny zawiązany.

I już tylko od jeziora

Słychać jeszcze wrzask kaczora

Lub szum długi, gdy gromada

Już wędrownych gęsi spada.

                                                Wincenty Pol